W czasie okupacji hitlerowskiej cmentarz był sukcesywnie dewastowany. Nagrobki zostały wyrwane i wywiezione, drzewa wykarczowane, stok wyrównany do poziomu ulicy Lubelskiej a na tym placu Niemcy postawili obszerny, drewniany budynek. Po wojnie, w 1954 r. splantowano dalszą część terenu cmentarza i wykorzystano pod rozbudowę sąsiadującej z nim szkoły – budynku i boiska. Powstałe urwisko terenu wzmocniono murem oporowym. Do budowy wykorzystano zachowane jeszcze macewy. Z pierwotnego obszaru cmentarza przetrwała jego najwyższa część, gęsto porośnięta drzewami i krzewami. Zachowały się tam resztki północnego muru cmentarnego z kamienia wapiennego oraz przyziemia i okruchy nagrobków z wapienia z XVII lub XVIII w. i z piaskowca z pierwszej połowy XIX w. Fragmenty macew widoczne są też w murze otaczającym boisko szkolne. Mimo odnalezienia na terenie miasta kilkuset nagrobków, nie ma pośród nich ani jednego ze starego kirkutu, tj. sprzed 1850 r.

Andrzej Trzciński

Wybrana literatura:
M. Bałaban, Zabytki historyczne Żydów w Polsce, Warszawa 1929.
K. Kozyra, Cmentarze żydowskie w Kazimierzu Dolnym, Lublin 2002 (mps pracy magisterskiej pod kier. dra A. Trzcińskiego, Wydział Artystyczny UMCS).
P. Sygowski, Nieco informacji o Żydach, bożnicach i cmentarzach żydowskich Kazimierza Dolnego, Lublin 2001 (mps w posiadaniu autora).
S. L. Sznajderman, Rzeka pamięta, tłum. A. Tomaszewska, „Fołks Sztyme” 1986, nr 2-24.
A. Trzciński (materiały inwentaryzacyjne).