Z pierwotnego założenia cmentarza przetrwały fragmenty ceglanego muru wzdłuż boku południowego i wschodniego. Przy wschodnim murze stoi ohel (w obecnej wersji odbudowany w 1998 r.) lubelskiej dynastii cadyków Eigerów, w którym spoczywają: Jehuda Lejb ben Szlomo (zm. 1888), jego syn Awraham (zm. 1914) i jego wnuk Jisrael Noach (zm. 1930) oraz Cadok ben Jaakow ha-Kohen (zm. 1900).

Od lat powojennych wydzielona ogrodzeniem, południowa część terenu cmentarza służy jako aktualnie czynny żydowski cmentarz grzebalny. Zachował się tu oryginalny ohel rabina Meira Szapiro (zm. w 1933 r.), lecz jego szczątki, w obawie przed profanacją, zostały w 1958 r. ekshumowane i przewiezione do Jerozolimy. Do okresu II wojny odnosi się pomnik nad zbiorowymi mogiłami (wzniesiony w 1947 r.) oraz pomnik nad mogiłą, w której pochowano w 1990 r. szczątki ekshumowane z terenu wtórnego getta na Majdanie Tatarskim.

W latach 1988–1993 (ze środków Fundacji Sary i Manfreda Bass-Frenkel) teren cmentarza został uporządkowany i ogrodzony; na południowym krańcu wzniesiono obiekt architektoniczny z izbą pamięci, na północnym krańcu symboliczny ohel mieszczący lapidarium z odnalezionych fragmentów nagrobków.

W południowej części cmentarza składowane są nagrobki sukcesywnie odnajdywane na terenie Lublina (w tym macewy z Wieniawy) oraz poza miastem (macewy z Głuska).

Andrzej Trzciński

Wybrana literatura:
M. Bałaban, Die Judenstadt von Lublin, mit Zeichnungen von Karl Richard Henker, Berlin 1919.
R. Kuwałek, Cmentarze żydowskie w Lublinie, 1992 (mps w posiadaniu autora).
Sz. B. Nisenbaum, Le-korot ha-Jehudim be-Lublin, Lublin 1889.
A. Trzciński (materiały inwentaryzacyjne).